تا طرز نگاهش به هواخواه ، چنان است
یک طایفه از فتنه ی چشمش نگران است
 
من بی حذر از کوچه ی معشوقه گذشتم
گر ظرف ِدلم می شکند، عشقْ همان است
 
گفتند چه می خواهی از این قلعه ی مرموز
گفتم بت افسون شده ام در خفقان است
 
بوسیدن سیبِ لب او قسمت من نیست !
ممنوعه ی فردوس ِعدن یا رمضان است ؟
 
پیراهن او دشت ِپر از زنبق وحشی است
در گونه ی پُرخنده اش ارکیده نهان است
 
یاقوت تراشیده شبیه دهن اوست  -
یا خاتم ِچشم ترش الماس نشان است؟
 
سر بردن ِاین قصه نه کار دل ِتنگ است
سر، بی غم ِعشقش به تنم بار ِگران است
 
القصه... چرا من هنرش را بشمارم
"چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است" ؟
( رضا محمدصالحی)